یک مشت حرف مفت برای نرگس

نه حال نشستن 

نه میشود چشم بست 

نه دید 

همه درونم ناله میکند 

من 

به تو مبتلا شده ام

چشمهای افسونگرت

که لنج ها  و کشتی ها در آن گم گشته اند

یک مشت بوسه داغ و طولانی

افشانده بودم

شاید چون مزرعه ای 

کشتزار بوسه شود

من هر صبحگاه 

در میان صدفهای ساحل 

در جستجوی بوسه های گرم توام

تا بی بهانه

جمعشان کنم 

دریا سخاوتمندتر از آن است

که همه می پندارند

و چه می کنی

ولی خودم را خوب میدانم

که با یادت زندگی میکنم...

شاخه ها ی  خرمای حیاط سر به زیر افکنده اند

قایق های پشت خیابان بغلی کز کرده اند

چند روزی است ماه از پشت دیوار یواش رد می شود

جیرجیرک نمیخواند

هندوانه توی حوض جم نمیخورد

همه دلتنگ تو هستیم...

شهد به این شیرینی سهم برده

که گلویم را میسوزاند

لبه لب بالای تو در کدام کارگاه آهنگری

چنین تیز گشته

که قلبم را میکاود

لب پایینت پر کدام قو را دارد

که لب بالایم را خواب میکند؟

چند خیال در لبان تو جاری هست؟

چند رویا پنهان؟

چند دسته خوشه

چقدر ابر